عبد الرسول زرین در ۵ مرداد ۱۳۱۵ در یکی از روستاهای توابع شهرستان کهکیلویه (دهدشت) چشم به جهان گشود. نام پدرش شکرالله بود. زرین در حد خواندن و نوشتن سواد داشت.
عبدالرسول به عنوان پاسدار وارد جبهه شد. او بی شک یکی از بهترین تک تیراندازان لشکر بود. در مرحله سوم
عملیات والفجر ۴ همه عراقی ها را زمین گیر کرد و به هلاکت رساند.
در
عملیات طریق القدس، هنگام شلیک به طرف تک تیرانداز دشمن، گلوله ای به گوش وی اصابت کرد؛ اما خم به ابرو نیاورد و همچنان به کارش ادامه داد.
عبدالرسول زرین در
عملیات فتح المبین نیز نقش بسزایی داشت و به عنوان تک تیرانداز، رعب و وحشتی وصف ناپذیر در دل نیروهای دشمن انداخته و بسیاری از آن ها را کشته بود.
چند روز پس از
عملیات، حسین خرازی در میان جمعی برخاست و درحالی که دستش در دست زرین بود؛ چند بار با دست چپ به بازوی او زد و گفت: تو چه کار کردی ای شکارچی! آفرین که برای عزت اسلام، این جوری فداکاری می کنی! سپس رو کرد به بچه ها و ادامه داد: بچه ها آقای زرین لطف خدا در میان شماست.
عبدالرسول زرین، آن مرد میان سال، درحالی که با چشمانش بیش از لبانش می خندید، چند ثانیه سرش را پایین انداخت، سپس رو کرد به خرازی و گفت: ما رمیت اذ رمیت ولکن الله رمی.
با شنیدن این پاسخ، شادی ای وصف ناشدنی در چشمان حسین خرازی دیده شد. گویی پرواز می کرد. از خوشحالی زرین را در آغوش گرفت، بوسید و گفت: ماشاءالله. احسنت.
همان شب خرازی در فاصله میان نماز مغرب و عشاء، زرین را به جلو فراخواند و گفت: امروز خداوند لطف بزرگی به ما کرده است. زرین مهم ترین واسطه این لطف بوده است. من نمی دانم چطور باید خدا را شکر کنیم، من نمی دانم زرین چطور این موهبت الهی را سپاس می گذارد که خدا او را چنین توفیقی بخشیده است؟
هنوز صحبت های خرازی تمام نشده بود که زرین بی اختیار خود را روی زمین انداخت و روبه قبله به سجده رفت. چند ثانیه بعد سر از سجده برداشت؛ اما اشک امانش نمی داد.
زرین که شجاعت و تواضع را در بالاترین حد خود، جمع کرده بود؛ درس دیگری به نیروها می داد و آن فانی بودن و هیچ بودن در برابر خداوند بود.
او سرانجام در ۱۱ اسفند ۱۳۶۲ در جزایر مجنون به دیدار حق شتافت.
منبع:
